Κυριακή 10 Μαΐου απόγευμα. «Λέω να πεταχτώ για μια ωρίτσα σε μία έκθεση τουρισμού εδώ κοντά» λέω στη γυναίκα μου και ξεκινώ για το EXPOATHENS. 10 λεπτά δρόμος, άντε και να χαζέψω τίποτα στα γρήγορα και να γυρίσω.
Δυομισι ώρες μετά, επιστρέφω στο σπίτι με 12 (ολογράφως: δώδεκα) σακούλες παραγεμισμένες με ενημερωτικά φυλλάδια! Ξενοδοχεία, σύλλογοι, τοπική αυτοδιοίκηση, είχαν επιδοθεί σε έναν αγώνα παραγωγής τόνων τυπωμένου χαρτιού και, ως παντομαζώχτρας που είμαι, πήρα ό,τι βρήκα μπροστά μου στις τρεις αίθουσες και τα δεκάδες περίπτερα!
Η έκθεση ήταν μία ευχάριστη έκπληξη, ιδίως για όσους ήθελαν να συγκεντρώσουν πληροφορίες για διακοπές και εκδρομές μέσα σε λίγες ώρες. Προσωπικά πήγα από περιέργεια, αφού ήδη έχω κλείσει για Νάξο τον Αύγουστο (τρεις μήνες πριν, παρακαλώ), αλλά μάζεψα μπόλικο υλικό για το μέλλον. Ευτυχώς που είχα παρκάρει κοντά στην είσοδο, καθότι έκανα τρεις διαδρομές για να κουβαλήσω το υλικό στο αυτοκίνητο (μόλις γέμιζαν τα χέρια μου, πήγαινα και άδειαζα και μετά πάλι πίσω στην έκθεση, με τους φύλακες να σιγοψυθιρίζουν «τι είναι τούτος»).
Πέρα από το έντυπο υλικό, απόλαυσα τοπικά εδέσματα, κρασί και ό,τι είχε να προσφέρει κάθε περίπτερο (όχι και πολλά δυστυχώς καθότι η έκθεση πλησίαζε στο τέλος και είχαν προηγηθεί ορδές πεινασμένων και διψασμένων) και γνώρισα πολλούς χαμογελαστούς (και κουρασμένους) ανθρώπους που ήρθαν για να προωθήσουν τον τόπο τους.
Συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους όσους θέλουν πληροφορίες για τουριστικούς προορισμούς να πάνε στην έκθεση όταν και όπου ξαναγίνει, αν και νομίζω ότι θα ήταν πιο λογικό να γίνεται κάπου το Φεβρουάριο, πριν ακόμα και από το Πάσχα. Το Μάιο κάποιοι έχουν ήδη αποφασίσει πού θα κάνουν διακοπές το καλοκαίρι…
Εύγε! Και του χρόνου…
Υπάρχουν μερικά μέρη που είναι αδύνατο να μην σου αρέσουν. Ένα από αυτά είναι και η Στεμνίτσα, στην ορεινή Αρκαδία. Παραδοσιακός, διατηρητέος οικισμός που ευτυχώς δεν αλώθηκε ακόμα από τις ορδές του μαζικού τουρισμού (διότι δεν έχει ευτυχώς την κατάλληλη υποδομή για να φιλοξενήσει πολλούς επισκέπτες).